Μηλιές

Εδαφοκλιματικές απαιτήσεις της μηλιάς

miliesΗ μηλιά είναι οπωροφόρο δέντρο της υποοικογένειας των γιγαρτόκαρπων ή πομοειδών ( Pomoideae), της οικογένειας των ροδωδών με λατινικό όνομα Rosaceae, της κλάσης των δικοτυλήδονων. Το επιστημονικό όνομά της είναι “Pirus malus” ή “Malus communis”. Από τις πιο διαδεδομένες ποικιλίες στην Ελλάδα, είναι τα μήλα της ομάδας Red Delicious και ακολουθούν τα Golden Delicious και τα Granny Smith. Σε μικρότερες εκτάσεις καλλιεργούνται επίσης τα Gala, τα Jonagold, η Rome Beauty, η Baldwin κ.α καθώς και οι γηγενείς ποικιλίες Delicious, Πιλαφά και Φιρίκια.

Κλίμα:

Η μηλιά είναι δέντρο των ψυχρών και υγρών κλιμάτων. Δεν αντέχει σε θερμοκρασίες μεγαλύτερες των 24ο C. Ευδοκιμεί εκεί που εξασφαλίζονται αρκετό χειμερινό ψύχος (για τη διακοπή του λήθαργου των οφθαλμών) και δροσερό καλοκαίρι, απαντά δε μέχρι υψόμετρου 1500 μέτρων. Οι ορεινές περιοχές είναι κατάλληλες για την παραγωγή κόκκινων μήλων, ενώ στα πεδινά έχει καλύτερα αποτελέσματα η παραγωγή κίτρινων και πράσινων μήλων.

Θερμοκρασία:

Το κόκκινο χρώμα των καρπών επηρεάζεται από τη θερμοκρασία του καλοκαιριού και κατά συνέπεια και η ποιότητα της παραγωγής. Κατάλληλη θερμοκρασία για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο θεωρείται, 20ο-21οC. Πολύ ψηλές θερμοκρασίες, οι οποίες συνδυάζονται από έλλειψη εδαφικής υγρασίας , προκαλούν σοβαρές ζημιές στην παραγωγή.

Έδαφος:

Η μηλιά ευδοκιμεί σε εδάφη που έχουν διάφορη σύσταση. Ωστόσο, μεγαλύτερη σημασία έχει η φύση του υπεδάφους, παρά η ποιότητα του επιφανειακού εδάφους. Το υπέδαφος πρέπει να αποστραγγίζεται καλά, γιατί οι ρίζες της μηλιάς είναι πολύ ευαίσθητες σε περίσσεια νερού. Το κατάλληλο έδαφος πρέπει να έχει σύσταση αμμοπηλώδη. Τα εδάφη με μεγάλη περιεκτικότητα σε ασβέστιο και άργιλο ή με συνεκτικό υπέδαφος πρέπει να αποφεύγονται. Η περίσσια ασβεστίου προκαλεί τροφοπενίες στο δένδρο. Το pH του εδάφους πρέπει να κυμαίνεται μεταξύ 6,2 έως 6,8.

Κλάδεμα:

Το κλάδεμα των φυλλοβόλων καρποφόρων δένδρων γίνεται κατά την χειμερινή περίοδο (στο λήθαργο) και οπωσδήποτε πριν αρχίσει η διόγκωση των οφθαλμών και η έναρξη της νέας βλάστησης. Επειδή με το κλάδεμα ενδέχεται να επιταχυνθεί η έκπτυξη των οφθαλμών και να γίνει λίγο νωρίτερα, καλό είναι σε παγετόπληκτες περιοχές να κλαδεύουμε αργότερα προς το τέλος της περιόδου του ληθάργου. Για την αποφυγή μετάδοσης ασθενειών στα δένδρα μας θα πρέπει να κλαδεύουμε με καλό ξηρό καιρό, ποτέ σε βροχερές ημέρες. Με το κλάδεμα επιδιώκουμε δύο πράγματα: α) την διατήρηση του καλού σχήματος του δένδρου και β) την ισορροπία μεταξύ βλάστησης και καρποφορίας. Το δεύτερο το επιτυγχάνουμε καλύτερα αν προηγουμένως έχουμε εξοικειωθεί με την αναγνώριση των καρποφόρων οργάνων (οφθαλμών, βλαστών) που διαφέρουν ανάλογα με το είδος του δένδρου.

Σε πρώτη φάση πρέπει να αφαιρεθούν από τη βάση τους όσοι βλαστοί είναι ξεροί ή έχουν σημάδια ασθενειών και προσβολών από εχθρούς. Στη συνέχεια αφαιρούνται οι βλαστοί που μπλέκονται πολύ και εκείνοι που έχουν κατεύθυνση προς το εσωτερικό της κόμης των δένδρων καθώς και οι λαίμαργοι βλαστοί. Βασικός στόχος είναι να διατηρήσουμε το σχήμα του δέντρου και να αυξήσουμε τον αερισμό αλλά και την ποσότητα του ηλιακού φωτός που περνάει μέσα στην κόμη του. Επί πλέον το πόσο αυστηρό θα είναι το κλάδεμα που θα ακολουθήσουμε, θα εξαρτηθεί από τη ζωηρότητα των δέντρων. Δηλαδή, δέντρα που βλέπουμε κάθε χρόνο παράγουν πολύ βλάστηση κλαδεύονται σε μικρότερο βαθμό απ’ ότι εκείνα που φαίνονται ασθενικά.

Οι ετήσιοι βλαστοί που δε θέλουμε, απομακρύνονται από τη βάση τους και δεν βραχύνονται. Επιπλέον, σκοπός μας είναι η ανανέωση των καρποφόρων οργάνων κατά 20-30%. Αυτά τα καρποφόρα όργανα, είτε ανανεώνονται με τρόπο ώστε να παραμένει το τμήμα εκείνο που βρίσκεται πιο κοντά στη βάση του πολυετούς βλαστού, είτε απομακρύνονται από τη βάση τους, εφόσον δε μπορούν να ανανεωθούν.

Άρδευση:

Η μηλιά είναι από τα δέντρα που απαιτούν επάρκεια εδαφικής υγρασίας, ιδιαίτερα κατά τους θερινούς μήνες. Χρειάζεται περίπου 1000 mm νερού το χρόνο, όπου τα 500 mm τα καταναλώνει τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.

Λίπανση: Οι οπωρώνες μηλιάς λιπαίνονται με άζωτο κάθε χρόνο ενώ τα άλλα θρεπτικά στοιχεία όπως Fe,Mg, Mn, Zn, B καθώς και ιχνοστοιχεία προστίθενται στο έδαφος ή εφαρμόζονται διαφυλλικά ανάλογα με τις ανάγκες. Αζωτούχος λίπανση είναι απαραίτητο να γίνεται από τα τέλη Μαρτίου μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, όπου η λίπανση γίνεται μέσω του νερού της άρδευσης.